[ALTIN KEDİ KORSANLARI] Osuruğun Bedeli

Daha birkaç saniye öncesinde, tüm tayfasına ağlayan gözlerle veda ediyordu kaptan. Bir anlık, sadece bir anlık gözlerini açıp kapadığında, tüm ortam değişmişti. Bir masanın önünde, iki narin çay bardağı duruyordu. İçerisinde çayın sıcak olduğu üzerinde tüten dumandan belli oluyordu. Gözleri önce bu detayları seçerken, yavaş yavaş masadan yukarıya doğru kaymaya başladı. Koyun, tekrardan önünde duruyordu. Ancak bu sefer sırılsıklamdı, niye böyle olduğunu anlamakta güçlük çekiyordu. Zira, ortam değişimini bile henüz zihni algılayamamışken şimdi başka bir duruma alışmaya çalışıyordu.

Önündeki ıslak koyuna kısık gözlerle bakmaya devam ederken, normalden daha hafif olduğunun farkına varmaya başladı. Yavaş yavaş, gözlerini kendi üzerine doğru götürmeye başladı. Ayakları, çıplaktı, terliklerini giymemişti, ancak işin daha kötüsü, o rahat kimonosu da üzerinde yoktu. Kalbinin atışını kafasının içinde hissedebiliyordu. Gözleri yukarıya doğru çıkmaya başladıkça, siyah ceketi haricinde hiçbir şeyin üzerinde olmadığını ve kendisinin de sırılsıklam olduğunu fark etti. Her yeri, açıktaydı.

Bir hışımla yerinden kalktı, suratı utançtan kıpkırmızı olmuştu. Bir eliyle pipisini kapadıktan sonra diğer elinin işaret parmağını sinirle koyuna doğru uzattı. "Sen..." Dedikten sonra daha da kızardı.

"Manyak koyun! Seni reddettim diye bana zorla mı sahip oldun! SAPIK KOYUN!"

Etrafta koşuşturmak için neredeyse bir adım atacaktı ki, burnundan çıkan sinir dumanlarıyla birlikte daha da kızararak koyuna döndü. "Şimdi koştursam götüme de bakarsın! Manyak koyun!" Hemen olduğu yere oturup, bacak bacak üstüne atıp pipisini kapatmaya çalıştı. Üstüne ceketi de atarak bacaklarını tamamen kapattı. "Kusura bakma ya, ırzıma geçtin ama, utanıyorum ben hala kapatıyorum ondan. Şimdi sen kendine engel olamazsın, tekrar ırzıma falan geçersin. Sapık koyun." Dedikten sonra kızarıklığını geçene kadar bir süre etrafına bakındı.

Birkaç dakika sessizce oturduktan sonra elini çaya attı. Çaydan bir yudum aldıktan sonra "Ne yani? Beni elde edemeyince böyle bir şeye mi karar verdin? Ne manyaksın lan sen? Bu kadar takıntılı olduğunu bilsem zaten sana izin verirdim. Ben seni kendi halinde, istekli bir koyun sandım. Ne bileyim böyle psikopat bir koyun olduğunu! Pis koyun." Diyerek hayıflandı. Çayından büyük bir yudum daha aldıktan sonra geri döndü koyuna doğru. "Ne olacak şimdi? Evlenmek zorundayız farkındasın değil mi? Ben kendimi özel bir kadına saklıyordum. Şimdi koyun kafalı insan çocuklarım mı olacak? Yoksa bana benzeyen sarışın koyunlar mı?" Bir yudumla geriye kalan tüm çayı dikmiş, o sıcaklığın boğazını yakmasına izin vermişti.

Siniri biraz yatıştıktan sonra koyuna geri döndü. "Nasıl yapalım? Gelinliğimi nerden alacağım?" Diyerek koyuna döndü. Artık konu bu noktaya gelmişti, yapacak bir şeyi yoktu. Bir şekilde o gelinliği almalı gemisinde evlenmeliydi...

Sevinmek için çok erkendi çünkü kaptan henüz uyanmamıştı. Nefesler tutulmuştu. Ferudi sandalın üstündeki kürkeleri kullanarak Mırumıru'nun bulunduğu sandalı diğer sandala yanaştırdı. Herkes, çaresizlik ve umut karışımı duygularla Elizabeth'in ellerine bakıyordu. Sessizliğin içinde sadece denizin sakin dalgalarının hafif sesi ve Elizabeth'in ritmik kalp masajı duyuluyordu. Chameleon’un bedeni hareketsizce yatıyordu, her bir saniye uzadıkça bir ömür gibi geliyordu. Elizabeth’in yüzündeki yoğun konsantrasyon, tüm tayfanın umudunu yansıtan bir ayna gibiydi.

Bir an için Elizabeth duraksadı, ardından derin bir nefes alıp suni teneffüse geçti. Herkesin gözleri Chameleon’un göğsüne çevrildi. Chameleon'un göğsü büyüdü. Nefesi aldığını görmek umutları arttırdı.

Bu sırada, Chameleon hala rüyasının derinliklerindeydi. Masanın yanındaki koyun, sofistike bir şekilde içeceğini yudumlayarak ona bakıyordu. Chameleon'un sorularına aldırış etmeyen koyun, sakin ve bilge bir tavırla başını hafifçe yana eğdi ve "Mee.ee.e." diye cevap verdi. Gelinlik sorusuna verdiği basit cevap...

Bir anda, ortam tamamen değişti. Chameleon, karanlık bir yere doğru çekildiğini hissetti. İyi haber, artık üzerinde bir don vardı, ama bu rahatlama hissi çok kısa sürdü. Önünde uçan bir baston belirdi, üzerinde tanıdık bir sembol olan baston, büyükbabasının ona bıraktığı mirasın bir parçası gibi görünüyordu. Dedenin görüntüsü, zihninde belirdi. O bilge, yaşlı yüzüyle, ona sanki bir şeyler anlatmak istercesine bakıyordu.

Sonra, görüntü bir kez daha değişti. Kızıl gökyüzünde, gök yarılıyor ve içinden derisi yüzülmüş bir surat çıkıyordu. Gözleriyle etrafına bakındığında, bulunduğu yerin artık rüyadan çok bir kâbus olduğunu fark etti. Gökten inen o yaratık, ona doğru yaklaştıkça, Chameleon'un iradesi sarsılmaya başladı.

Chameleon, kabustan uyandığında kendini bir ormanlık alanda buldu. Etrafını yoğun bir sessizlik sarmıştı, sadece ağaçların arasından gelen hafif rüzgarın hışırtısı ve önündeki ateşten gelen çıtırtılar duyuluyordu. Chameleon bir ağacın dibine oturmuş, elinde kocaman bir tavuk budu tutuyordu. Tavuk budunu ısırdı, ancak etin tadını çıkaramıyordu. Ağzındaki et, sakız gibi sertleşmiş, bir türlü yutulamıyordu.

Tam o sırada önündeki kişiyi fark etti. Tanımadığı kaslı bir adam, kollarını önden bağlamış, ona sırıtarak bakıyordu. Adamın yüzü, ateşin ışığında gölgelerle örtülmüş, koyu ve sert bir ifade taşıyordu. Sırtında iki katana ve kırmızı bir kürk vardı, yüzü ise savaşlardan kalma yara izleriyle doluydu. Karşında bir odun parçasının üstünde oturan Adam, :

"Tipin çok komik gözüküyor." dedi.

Chameleon, ağzındaki eti yutmaya çalıştı ama boğazına takılmıştı. Konuşmak istese bile konuşacak durumda değildi. Adamın yüzü ciddileşti, sesi derin ve otoriter bir tona büründü:

"Gücümü toparlamaya başladım. Deniz suyu o şerefsizin gücünü azalttı. Yine de bir süre dinlenmem gerekecek."

Adam, yıldızlara doğru bakarak sözlerine devam etti:

"Gitme vaktin gelmiş. Tekrar görüşeceğiz..."

???:

Chameleon, adamın söylediklerini anlamaya çalışırken görüntü yavaşça değişmeye başladı. Orman kayboldu, yerine gökyüzü belirdi. Sonra Chameleon kendini uzay boşluğunda buldu, galaksilerin arasında süzülüyordu. Sonunda rüyanın zincirlerinden sıyrılmaya başladı, yavaş yavaş gerçeğe dönüyordu.

Tam o anda, gerçek dünyada Elizabeth, Chameleon’un göğsüne bir kez daha bastırdı ve ani bir şekilde Chameleon bir nefes aldı. Gözleri açıldığında, önce bulanık bir şekilde Elizabeth’i, ardından etrafında toplanmış tayfasını gördü. Elizabeth, gözleri yaşlı bir şekilde kaptana sarıldı. O ağlarken hemen arkasında duygusal bir gülümsemeyle bakan Smith'i gördü. Cruel yaşadığı stresin boşalmasından gelen rahatlama ile sandalın kenarına sırtını yaslayıp peynir gibi gevşedi. Derin bir ohh çekti. Chameleon sonra Mirumiruyu gördü. Mırumıru da sarılabilirdi ya da başka bir şey yapabilirdi. Braga ağlıyor. Ferudi ise... Ferudi'nin yüzünde mahcup-buruk bir gülümseme var. Kerimiciano ise... O görünürde yok.  

Deniz sakinleşmişti. Koca denizde iki sandal, onlarca enkazdan kalma tahta parçası ve bolca deniz suyu kalmıştı.

Denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik kaptanı bir koyun tarafından tacize uğramış, üstelik koyunun umursamaz tavırlarıyla uğraşmak zorunda kalmıştı. Koyun, içeceğini yudumlamaya devam ederken, kaptanın aklında hala birkaç soru vardı. Şimdi çocuklara nasıl bakacaktı, onları nasıl doğuracaktı? Onlara bakacak kadar parası olacak mıydı? Bu sorularla tek başına uğraşmak çok yorucu duruyordu. Üstelik koyun, sakin ve bilge bir tavırla karşılık vererek, melemişti. Tek yaptığı melemek olan koyuna doğru sinirli ve kızarık bir şekilde baktı. Ağzından birkaç cümle daha çıkacaktı, belki de sinirle bağıracaktı ki, ortamın bir anlık değişimi zihnindeki tüm düşünceleri alıp götürmüştü.

Chameleon, karanlık bir yere doğru çekildiğini hissediyordu. Üzerinde bir don olması, en azından içini rahatlatıyordu. Koyun tarafından tekrardan ırzına geçilmeyecekti. Gözlerini donundan çekip, aniden beliren uçan bastona doğru çevirdi. Üzerindeki sembolü tanıyordu, dedesinin bıraktığı miras baston olmalıydı. Dedesi, kendisi gibi altın saçlı, ancak pek görmediği dedesi gözlerinin önünde belirdi. Bir şeyler anlatmaya çalışır gibi dursa da, onunla konuşmuyor olması ne anlattığını anlamasına engel oluyordu. Bu bir uyarı gibi duruyordu, aniden bu görüntüleri gözünün önünde görmesi dedesinden ve bastondan gelen bir uyarı gibiydi. Sadece bastonu değil, onun her bir hissini de miras almış gibiydi.

Dedesinin görüntüsüne uzun uzun bakmak istese de, ortamın tekrardan ani değişimiyle içini hafif bir korku kaplıyordu. Kızıl gökyüzüyle gözleri buluştuğunda, henüz daha gök yarılmadan içini bir huzursuzluk kaplamıştı. Göğün içerisinden derisi yüzülmüş bir suratın çıkması ise, bütün vücudunu kaçmak için harekete geçirecek kadar korkutucuydu. Gözleri etrafı taramaya başladı, bir rüyadan ziyade kabusun içinde hapsolmuş gibi duruyordu. Buradan kaçmak, bir an önce kurtulmak istiyordu, ancak başarabileceğinden emin değildi. Gökten inen yaratık, kendisine doğru yaklaştıkça kalbi patlayacakmışçasına atıyordu.

Kabustan uyandığını fark ettiğinde, bir ormanlığın içinde gözlerini açmıştı. Derin derin nefesler alarak nefesini kontrol altına almaya çalışıyordu, ancak kırılan iradesini toplaması normalden çok daha uzun sürüyordu. Yoğun bir sessizliğin ortama hakim olması, biraz daha sakinleşmesine yardımcı olmuştu. Ateşten gelen çıtırtılar, ona eşlik eden hafif rüzgar sesiyle kendini toparlamayı başarmıştı. Bir ağacın dibinde, elinde tavuk buduyla oturuyordu. Etin tadını alamıyordu, üstelik pek de yutulabilecek kadar yumuşak bir et değildi bu. Ne yediğini sorgulayacağı türden bir tavuk budu yiyordu. Görüntüsü güzeldi, ancak hissiyatı çok kötü bir deneyimdi.

Önünde ise kaslı bir adam, kollarını bağlamış bir şekilde oturuyordu. Koyu ve sert bir ifadeye rağmen gülümseyen suratı onu korkutucu birisi haline getiriyordu. Sırtında iki katana ve kırmızı bir kürke sahipti. Yara izleriyle dolu yüzü, onun kolay yoldan yetişmediğini anlatmaya yetiyordu. Adam, önce kaptanın tipinin çok komik gözüktüğünü söyleyerek iletişim kurmaya başlamıştı. Kaptan, adamın ne dediğini anlamamıştı, ancak ağzındaki eti yutmak için büyük bir çaba sarf ediyordu. Et boğazına takılmış, konuşmasını bile engelleyecek şekilde yapışmıştı. Adam, gücünü toparlamaya başladığından ve deniz suyunun o şerefsizin gücünü azalttığından bahsediyordu. Chameleon, "O Şerefsiz" denilen kişinin kim olduğunu, bu adamın kimi ima ettiğini bile anlamamıştı. Adamın bir süre dinlenmesi gerektiğini söylemesinin ardından gitme vaktinin geldiğini belirtmesi, tekrardan ortamın değişeceğini gösteren bir şeydi. Bunu hiç istemiyordu.

Ormanın görüntüsünü mavi gökyüzü kaplamaya başladığında, en azından o derisi soyulmuş adamı görmemek onu rahatlatmıştı. Bulanık bir şekilde Elizabeth'in görüntüsü gözlerinin önüne gelmişti, sonrasında ise etrafına toplanmış olan tayfası. Elizabeth, gözleri yaşlı bir şekilde kaptana sarıldığında, fırsattan istifade gizlice yüzünü Elizabeth'in memelerine dayadı. "İyi ki ölmemişim..." Diye geçirdi içinden. Bu kısa anın tadını çıkarmak için bir kez daha ölebilirdi. Tayfasının tüm üyeleri duygusal bir şekilde bu konuyu kutlarken, kaptanın aklında Elizabeth'in memeleri vardı. Kendi yüzünü iyice yasladığı bu memelerden ayrılışı ise, Mırumıru'nun gelişi ile olmuştu. Her tarafını yalamaya başlayan Mırumıru'ya bir süre müddet tanıdı, sonrasında "Tamam tamam dur... Hehe." Diyerek saçını okşamaya başladı. Ağzından çıkan son cümle ise, Kerimiciano ile ilgiliydi.

"Kerimiciano? O, çıkamadı mı? Başaramadı mı?"

Chameleon, rüyaların karmaşasından nihayet uyanmıştı. Gözlerini açtığında, kendini iki dev su balonunun arasında buldu. İlk başta su balonlarına sıkıştığını düşündü, ancak bu balonlar aslında Elizabeth'in göğüsleriydi.

Mırumıru, kaptanının uyanmasına oldukça sevinmişti. Hemen kaptanın yüzünü yalamaya başladı, dili insan formunda olduğundan pürüzsüzce kayıyordu ama melez formundayken tırtıklı hale geliyordu. Ağzındaki balıklı mama kokusu, Mirumiru denize düştüğünde yuttuğu sularla belki temizlenmiş olabilirdi, ama Mırumıru, sevgisini göstermek konusunda her zamanki gibi ustaydı.

Chameleon, Mırumıru'nun bu sevimli ilgisine karşılık verdi. Ancak hemen ardından gözlerini ciddileştirip, "Kerimiciano nerede?" diye sordu. Tayfa sessizliğe büründü.

Bir umut, belki enkazın parçaları arasında olabilir diye bakınmaya başladılar. Mırumıru, denizi dikkatle incelemeye başladığında Kerimiciano'nun yumruk yemiş gibi görünen burnunu ve kadınsı göğüslerini suyun üstünde fark etti. Tayfa hemen sandallara atlayıp Kerimiciano'ya doğru kürek çekti.

Sandaldaki fazla kişiler Ferudi'nin sandalına geçerek sayıca eşitlik sağlandı. 4 kişiye 4 kişi olmalıydı sandallar.

Elizabeth, bir kez daha tüm enerjisiyle nakamasını kurtarmaya çalıştı. Kerimiciano'yu sandala aldılar, Elizabeth ona ilk yardım uyguladı. Bir süre sonra, Kerimiciano öksürmeye , su kusmaya ve nefes almaya başladı, ama hala bilinci yerine gelmemişti. En az 2-3 litre su kusmuştu.

Tayfa, onu hayata döndürmenin sevincini yaşarken küçük bir kutlama başlattı. Ancak Elizabeth aniden ciddileşti. "Olamaz..." dedi, Kerimiciano'nun belindeki büyük, morarmış ve büyümüş şişliği fark etmişti. Sert bir darbe almıştı ve durumu ciddi görünüyordu.

"Ah memeler..."

Diye içinden geçirdi dünyanın en yakışıklı, en seksi, en karizmatik kaptanı. Kerimiciano'nun nerede olduğunu bulmak için, canlı veya cansız da olsa onu bulabilmek için enkazın parçaları arasında gezinmeye devam ederlerken, aklında hala Elizabeth'in memeleri geziniyordu. Koca koca, portakala benzeyen memeleri düşündükçe ağzının suyu akıyor, bir yandan gözlerini de denizin içinde gezdirmeye çalışıyordu. O anda, gözüne inanamadığı bir şey oldu. Dileği tanrı tarafından gerçekleştiriliyordu.

Suyun üzerinde yüzün kadın göğüslerini gördüğünde, tanrının kendisine bir çift meme yolladığını düşündü. Her zaman yanında gezdirebileceği, her zaman sıkabileceği bir çift meme. Sonrasında gördüğü burunla birlikte aklı yerine gelmeye başladı. O bir çift meme, Kerimiciano'ya aitti! Hemen onun yanına gitmeye çalışsa da, sandallarda bir eşitlik kurmaları gerektiği için, çok acele etmeden beklemeye başlamıştı. Dostunun yaşıyor olmasını diliyordu her geçen an.

Elizabeth, tüm enerjisiyle birlikte Kerimiciano'yu kurtarmak için uğraşıyordu, kaptan da el atmış ve sandala doğru çekmişti müzisyon dostunu. Kerimicano'nun nefes aldığını gördüğünde derin bir oh çekti kaptan, hatta tayfa içerisinde gülüşmeler ve kutlamalar da başladı, lakin Elizabeth'in yüzünün ciddileşmesi ile birlikte kaptan meraklı gözlerle baktı. Önce memelerine, sonrasında Elizabeth'in yüzüne bakan kaptan müzisyen dostunun belindeki büyük, morarmış şişliği gördüğünde ciddileşti. Artık memeleri düşünemezdi.

Mırumıru'nun sorduğu soruya karşı biraz geriye doğru giderek sandaldaki kürekleri tuttu. "Altın Kedi Korsanları! Eller küreklere, en yakın kara parçasına çıkıp Kerimiciano'yu tedavi ettiriyoruz! Asılın küreklere, asılın!" Dedikten sonra küreğe asılmaya başladı. Bir yandan da, Kerimiciano için şarkı söylemeye başladı.

"Kürekler elimizde, uzun ip belimizde.
Biz gideriz okyanusta, hey okyanusta.
Kürekler elimizde, uzun ip belimizde.
Biz gideriz okyanusta, hey okyanusta.

Yaşlı kütük keseriz, testereyle biçeriz
Biz gideriz karaya, hey karaya
Yaşlı kütük keseriz, testereyle biçeriz
Biz gideriz karaya, hey karaya

Akşam odun yanınca, alevler parlayınca
Şarkı söyler güleriz, biz güleriz
Akşam odun yanınca, alevler parlayınca
Şarkı söyler güleriz, biz güleriz."

Mırumıru, Kerimiciano'yu fark ettiğinde, tüm tayfa büyük bir umut ve neşe içinde nakamalarını kurtarmak için harekete geçti. İlk yardım sırasında herkes nefesini tutmuş, sonunda kutlama başlamıştı. Ancak, Elizabeth’in derin endişesi, bu kısa kutlamayı yarıda kesti. Kerimiciano, beline aldığı sert darbe nedeniyle hala tehlikedeydi.

Mırumıru, hastaneyle ilgili sorusunu yönelttiğinde ise tayfa arasında bir sessizlik yayıldı; denizin ortasında, en yakın ada ya da hastanenin nerede olduğunu kimse bilmiyor gibi görünüyordu.

Tam bu sırada, kaptanın bir anda küreklere asılmasıyla herkes kendine geldi. Yaşanan karmaşık duygular, kaptanın söylemeye başladığı şarkı ile yavaş yavaş dağıldı. Tayfa da ona katıldı, hep bir ağızdan kaptana eşlik ederek küreklere asıldılar ve yol almaya başladılar. Gerçi Cruel hariç. O uyuyordu. Anlaşılan çok yorulmuştu. Gece de nöbet tutan kişi Cruel olduğu için ekstra bir yorgunluğu vardı... Bir de Kerimiciano hariç. O da baygın. Mırumıru ise gücünü toplamaya başlamıştı. İsterse kedi formuna geçebilirdi.

Chameleon kürekleri çekerken balon gibi şişen parmaklarını fark etti. Sağ elinde işaret, orta ve yüzük parmağı şişmişti. Sol elinde ise baş parmak hariç bütün parmakları. Parmakları görünce sanki birden hatırlamış gibi yüksek dozda acıya maruz kaldı.

Deniz, uçsuz bucaksız maviliğiyle ufka kadar uzanıyordu. Hafif esen rüzgar, suyun yüzeyinde küçük dalgacıklar oluştururken, güneş ışınları denizin üzerinde pırıltılarla dans ediyordu. İki sandal, bu sonsuz maviliğin ortasında adeta denizin kollarında nazikçe salınarak ilerliyordu.

Sandalların kürekleri suya her daldığında çıkan ritmik şapırtı, tayfanın bir ağızdan söylediği şarkı, denizin doğal ahengine uyum sağlıyordu. Suyun berraklığı öyle büyüleyiciydi ki, denizin altında süzülen balıklar bile görünüyordu. Büyük bir tehlike atlatılmıştı ve tayfa yeni bir umut ile tekrar moralini toplamıştı.

Yaklaşık yarım saat sonra Chameleon, Pedro'nun kara kartında bir pusula ve büyüteçle ilgili bir yazı fark etti. Ancak bu eşyaları alamayınca, Pedro’dan veya onun çalışanlarından özür dolu bir mesaj geldi. Mesajın hemen ardından, deri bir matara içinde iki litre buz gibi su, deri matara ile Chameleon'un kucağına düştü. Pedro'nun bu inanılmaz gücü her zaman hayret verici olmuştur.

XP ve Ödül Dağıtımı::

Denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik kaptanı bir yandan küreğe asılmış, bir yandan şarkı söylerken tüm tayfasının kendine eşlik ettiğini görmesi onu daha da gaza getiriyordu. Sağ elinde işaret, orta ve yüzük parmağı balon gibi şişmiş olsa da, küreği çekmeye devam ediyordu bir şekilde. Kendisinin de profesyonel bir şekilde destek alması şart gibi görünüyordu. Sol elinde ise baş parmak hariç tüm parmakları balon gibi şişmişti, büyük ihtimal elinde bir sürü sargıyla birlikte akşam alkol içecekti. İki eline de bir süre bakındıktan sonra, şişliklerin acısı beynine doğru akın etmeye başladı. Her bir parmağı muhteşem bir acıyla zonkluyordu.

Denizin dalgalarının çıkardığı ritmik seslere uyum sağlamışlar, hep bir ağızdan hem şarkı söylüyor, hem kürek çekiyorlardı. Su o kadar berraktı ki, denizin altında süzülen balıklar bile görünüyordu. "Mırumıru! Balıklara bak, hadi atla kap bir tane de yiyek!" Diyerek gülmeye başladı kaptan. Tayfasının Kerimiciano'nun çıkması ile birlikte umudunu topladığını görebiliyordu. Bu yüzden, karşı sandaldaki Ferudi'ye seslendi. "Ferudi! Denizlerin en efsane öyküsünü ateş başında anlatmaya hazır mısın? Bundan sonra senin adın, Götüyle Gemi Yaran olsun!" Cümleleri bittiğinde bir anda kahkahaya boğulmuştu kaptan. Kim bilir ne şarkılar yazardı Kerimiciano bu konu hakkında, bilinci yerine geldiğinde onun da anıra anıra güleceğini biliyordu.

"Keşke ben de Ferudi olsam. Götüyle kocaman gemiyi patlatan adam kim bilir kime ne yapar. Bunu gazetelere çıkarsak var ya... Kimse bize bulaşamaz ha. Millet der götüyle bunu yapan pipisiyle bize ne yapar!" Denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik, en komik kaptanı iyice kahkahalara boğulmaya başlamıştı. Böylelikle hem parmaklarının acısını unutuyor, hem de Ferudi'yle taşşak geçmenin keyfini yaşıyordu.

Kaptan Chameleon, şişmiş elleriyle kürek çekmeye çalışırken, tayfanın dombili aşçısı Ferudi, bu duruma kayıtsız kalamadı. Kaptanın kürekleri bırakmamak için dirense bile, sonunda Ferudi, kaptanın ellerinden kürekleri nazikçe ama kararlı bir şekilde aldı.

"Senin ellerin şişmiş, kaptan. Bırak ben yapayım," dedi Ferudi, suçluluk duygusunu içinde hissettiği her haliyle belliydi. Altın Kedi Korsanları'nın yaşadığı tüm bu talihsizliğin kendi yeteneklerinden kaynaklandığını bilmek onu hala rahatsız ediyordu anlaşılan. Ferudi'nin bu durumu aşması zaman alacak gibi görünüyordu, ancak zaman her şeyin ilacıdır.

Bu sırada Mırumıru, kaptanın yanında bir kediye dönüşüp, sağlıklı bir kedi gibi bakımını yapmaya başladı. Tüylerini ve totoşunu temizliyordu. Chameleon, Mırumıru’ya denizde yüzen balıkları gösterdiğinde, kedi anında dikkatini bu av fırsatına çevirdi. Sandaldan sarkıp balıkları gözüne kestirdi.

Ferudi ile takılmaya başlayan kaptan, aşçısının osuruğunun ne kadar güçlü olduğu ile alakalı şakalar yapıyordu. Mahcup bir şekilde cevap veren Ferudi, "Köriye çok baharat attım, kaptan. Sabah çok tutmaya çalıştım ama karnım acıdı. Ucundan salmayı denedim ama… tutamadım," dedi. Bu açıklama, komik olduğu kadar trajikti.

Yandaki sandaldan Smith’in sesini duydular: "Kaptan, oluşan deprem bayağı şiddetliydi. Bence etkisi yakın adalarda hissedilmiştir," diye seslendi. Smith doğruyu söylüyordu. Ferudi'nin en şiddetli orsuruğu sizi bulmuştu.

Bu sırada Mırumıru dikkatle denizdeki Lüfer balıklarına bakıyordu. Balıklardan biri yüzeye doğru çıkınca, Mırumıru hızlı bir hamleyle pençesini suya daldırdı ve tırnağını büyük Lüfer’in karnına taktı. En az 6-7 kiloluk bu iri balığı çenesine götürüp sivri dişlerini balığın etine geçirdi. Balık, hayatta kalma içgüdüsüyle çırpınırken, Braga bu ani hareketi görünce kısa bir çığlık attı. Ancak hemen durumu anlayıp elleriyle balığın kaçmasını engellemeye çalıştı. Mırumıru büyük bir av yakalamıştı, ve bu tayfanın morali için harika bir gelişmeydi.

Yan sandaldaki Smith, bu olayı görünce Elizabeth’e seslendi: "Mırumıru yaptı gene yapacağını," dedi gülerek. Tayfa, Mırumıru’nun yakaladığı büyük balığa hayranlıkla bakmıştı. Balık, çırpınarak kayığa 4-5 kez tokat attı.

Ferudi, "Çırpınmayı bırakınca çiğ olarak yiyebiliriz. Taze balıkları çiğ yemek sorun olmaz. Smith'teki testereyle içini temizleyebilirim ya da belki Cruel’de hançer vardır," diye öneride bulundu. Ancak Cruel, sandalın kenarına yaslanmış, derin uykusundaydı ve ağzından salyalar akıyordu.

Mırumıru, başka bir balık yakalayabilmek harekete geçmişti. Kaptan Chameleon, kucağındaki deri matarayı tutarken Braga sordu, "Kaptan, o nedir?" Elizabeth de yandan seslendi: "Kaptan, şimdi ne kadar paramız kaldı?" Tayfanın elinde ne kalmıştı şuan. Önlerini görebilmeleri için bunları bilmeleri yerinde olurdu.

Bir süre sonra tayfa, karnını Ferudinin çiğ balık servisi ile doyururken ufukta bir şey fark etti. Bunu bir süre önce  uyanan Cruel fark etmişti. Sonra tayfaya gösterince herkes görmüştü. Dalgaların arasında bir görünüp bir kaybolan bir şey vardı. Ancak ne olduğunu anlamak için biraz daha yaklaşmaları gerekecekti. Her ne olursa olsun, bu şeyin bir kara parçası olmadığı kesindi. Büyük bir gemi gibi de durmuyordu.

XP Dağıtımı::

Ödül Dağıtımı:

Denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik kaptanı kürekleri çekmeye devam ederken, Ferudi müdahale etmiş ve elleri şiştiği için kendisinin kürek çekmesini istemişti. Bu karara karşı çıkmadan ellerini kürekten çekmiş, "Ulan harbi çok fena şişti. Benim de görünmem lazım hastaneye." Dedikten sonra denizi izlemeye başlamıştı. Ferudi'nin suçluluk hissettiğinin farkındaydı, aslında bunu kafasına takmasını istemiyordu. Bu yüzden Ferudi'ye takılmaya başlamış ve ona laf atmaya başlamıştı. Bir iki laf atıp kafasını dağıtmak istiyordu.

Ferudi'nin köriye çok baharat attığını söylemesiyle birlikte hafifçe kıkırdadı. Yine de gülmesini tutmaya çalıştı şişmiş elini ağzına götürüp. Ucundan salmayı denediğini söylediği kısımda dayanamadan kahkahayı patlattı artık. Neredeyse bir dakika boyunca katıla katıla gülen en seksi kaptanın karnına ağrılar girmeye başlamıştı. "Bir dahakine baharatları saklayalım arkadaşlar. Bundan sonra Altın Kedi Korsanları'nın yeni bir kuralı var, baharat yasak." Dalga geçtiği her halinden belli olan kaptan, biraz daha gülmeye devam ettikten sonra Smith'in sesine kulak verdi.

Oluşan depremin çok şiddetli olduğunu ve etkisinin yakın adalarda hissedilmiş olduğunu söylediğinde tekrardan kıkırdamaya başladı. "Görsünler görsünler, Altın Kedi Korsanları böyle taşşaklı ve götlüdür işte. Ferudi istese bir taşşağını diğerine vurdurur, tüm denizi havaya kaldırır. İsterse de götüyle adaları sallar. Hadi bakiiiim." Dedikten sonra gülmeye başladı. Bir yandan da Mırumıru'nun ne yaptığına bakıyordu. Bir anda balığı denizden çıkardığında gözleri fal taşı gibi açıldı. "Oha." Diyerek ilk tepkisini verdi, sonrasında hiç sormadan ağzına götürdüğünü görünce, "Bizde açız, bize niye ayırmıyo'n?" Diyerek laf attı dostuna.

Mırumıru'nun avı kayıkta çırpınmaya devam ederken, Ferudi içini temizleyip yiyebileceklerini söylüyordu. "Bir adaya çıkalım da, ateş başında yiyelim. Benim canım öyle çekiyor, şöyle ateş başında alkol içip yesek, ne güzel olur..." Dedikten sonra kısık gözlerle ve çarpık bir gülümsemeyle Mırumıru'ya baktı. "Hem belki, birisi için kocaman ve taze bir, TON BALIĞI alırım... Belli mi olur?" Dedikten sonra Braga'nın sorusu kulağına erişti. Elizabeth de ne kadar paraları kaldığını soruyordu.

"Çok bir şeyimiz yok öyle, az biraz paramız var. Ama doğrulturuz belimizi. Önce bir karada hastaneye yetişelim de, gerisi kolay. Bir de o denizdeki şey ne, yaklaşsanıza bakayım." Diyerek ne olduğunu çözemediği şeye doğru yaklaşmalarını istedi. Ne olduğunu merak etmeye başlamıştı ve öylesine geçip gitmek istemiyordu yanından.

Chameleon’un elleri şişerken, Altın Kedi Korsanları için baharatlı yiyecekler tarihe karıştı! Veda vaktiydi artık, baharatlı yemekler de Ferudi’nin meşhur osuruğu da geride kalmıştı. Şimdiden sonra, tayfanın öğünleri baharatsız çiğ balık gibi şeylerden mi ibaret olacaktı yoksa? Belki salçalı bir yemek hala yapılabilirdi ama o da baharat sayılır mıydı? Ya da bir yemeğin güzel olması için baharat şart değil miydi? Bu gibi soruların yanıtını ancak zaman içinde göbekli aşçımız Ferudi verebilirdi.

Kaptan, “Biz de açız,..” dediğinde, koca balığın yalnızca Mırumıru’ya kalmayacağı anlaşılmıştı. Ancak bir balık daha yakalanabilse, herkesin karnı tam anlamıyla doyacaktı. Yine de Chameleon, balığın adaya çıkıp pişirilmesini istemişti. Bu istek sonrasında ikinci balığa da gerek kalmamıştı. Güneş yükselip kavurucu sıcaklığı artırırken, tayfa kahvaltı için biraz daha beklemeye karar verdi. Bu yüzden büyük balığı yiyeceklerin sayısı azalmıştı; Ferudi, Cruel ve Mırumıru balığı paylaşacak gibiydi. Ferudi, balığı üçe böldü ve güzelce temizledi. Ortaya, pirinçsiz ve saf balıktan oluşan bir çeşit çiğ sushi çıkmıştı.

Üç korsan karnını doyurduktan sonra, ufukta beliren şeye dikkatlerini verdiler. Denizin ortasında, geniş bir tahta parçasının üzerinde duran beyaz sakallı yaşlı bir adam, rengarenk kimonosuyla göz alıyordu. Kolunu yana kaldırmış, baş parmağıyla otostop çekiyor gibiydi. Sarı çerçeveli yuvarlak gözlükleri ve kambur duruşuyla saçma bir görüntü oluşturuyordu. Gözlüklerinin yansıtmalı camından dolayı gözleri gözükmüyordu. Bulunduğu duruma göre pek perişan bir hali var gibi gözükmüyordu. Hatta oldukça dinç bir duruşu vardı. O kadar absürd bir görüntüydü ki bunun bir serap olabileceğini düşünmekte hiç de haksız sayılmazdınız. Tayfanın gözleri bu tuhaf adama kilitlenmişti. Sandallarınızla ona doğru yaklaştıkça, Braga şaşkınlıkla sayıkladı "Kaptan, sanırım denizin üstünde pembe kimonolu bir adam var..." Bir süre sonra, sesinizi duyuracak kadar yaklaştınız.

Pembe Kinomolu Yaşlı Adam:

XP Dağıtımı::

Ödül Dağıtımı:

"Oha, o ne la?" Diye tepki vermeden istemeden denizlerin en yakışıklı, en seksi ve en karizmatik kaptanı. Ufukta beliren, üzerine doğru gittikleri şey geniş bir tahta parçasının üzerinde duran beyaz sakallı yaşlı bir adamdı. Rengarenk kimonosuyla birlikte denizin ortasında ne yaptığı belli olmayan bir şekilde duruyordu. Kolunu yana kaldırmıştı, baş parmağıyla otostop çekiyor gibi duruyordu. Adamın dış görünüşünü gözlerini kısarak iyice incelemeye başladı. Sarı çerçeveli yuvarlak gözlükleri çok havalı duruyordu, ancak kambur duruşu bu havalı görünüşüne eşlik edince ortaya biraz ilginç bir durum çıkıyordu.

Perişan bir halde gibi durmuyordu, sanki keyfe keder orada yatıyormuş gibiydi. Yaşlı bir adamın böyle rahat durabilmesine mi şaşırmalıydı, yoksa bu saçma görüntünün tam şuanda denk gelmesine mi şaşırmalıydı bilmiyordu. Bugün her şey üst üste geliyor gibiydi, belki de bugünün tarihini not almalı ve "Tayfanın Saçmalıklı Lanetli Günü" ilan etmeliydi. Hem, bugün onlar için batıl inanç bile olabilirdi! Yılın her bugünü geldiklerinde bir yere saklanırlardı, çünkü tayfasının Saçmalıklı Lanetli Günü olurdu! Böylece, kendisi öldüğü zaman yerine geçecek bir sonraki jenerasyona da bu batıl inancı aktarabilirdi.

Sandallar yaşlı adama yaklaşırken, Braga denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik kaptanına gördüğü şeyi özetleyecek şekilde sayıklamıştı. Kafasıyla Braga'yı onaylayan kaptan, adama hızlı bir şekilde seslendi. Bir an önce bu adamı yanlarına alacaklarsa almaları gerekiyordu, çünkü gitmeleri gereken bir hastane vardı. Kerimiciano'nun durumu acildi, kaptanın da ellerine baktırması gerekiyordu. Bu yüzden şişmiş ellerinden birini havaya kaldırıp amcaya gülümseyerek bağırmaya başladı. "Amcaaaaa! Amcaaaaaa! Gel, bizim sandala geç, bizde karayı arıyoruz, bırakalım seni de! Geeeel, geeeeel!" Amcayı sandala aldıktan sonra, "Ben Chameleon, senin ismin nedir amca?" Diyerek söze girmeyi planlıyordu.

Mırumıru, midesini doldurduktan sonra enerjisi hızla yerine gelmişti. Ancak yapabileceği şeyler kısıtlıydı; geniş bir alanda koşmak imkansız olduğundan, enerjisini harcamak yerine depolamaya karar verdi. Uykunun huzurlu kollarına kendini bırakmak için en iyi yer, Cruel'in kucağıydı. Bu yüzden, karşı kayıktaki Cruel'in kucağına zarif bir atlayışla geçti. Yaşlı adamla konuşmayı kaptana bırakmıştı. Cruel, Mırumıru'yu nazikçe okşamaya başlayınca, bu dokunuşlar Mırumıru'yu rahatlatıp uykusunu getirdi. Kedi formundaki Mırumıru'nun önce kafasını, sonra ensesini yumuşak parmaklarıyla okşayan Cruel, ona adeta bir masaj yapıyordu. Yanaklarına yaptığı hafif dokunuşlarla kaslarını gevşetiyor, ardından boğazını kaşıyarak Mırumıru'yu tam anlamıyla huzur dolu bir uykuya hazırlıyordu.

Bu sırada, Chameleon yaşlı adama seslenmiş ve kayıkları ona doğru yaklaştırmıştı. Kendi kendine, tayfa için bir "Batıl İnanç Günü" ilan etme fikriyle eğleniyordu. Böyle bir gün, hem komik hem de tayfaya biraz eğlence katabilecek bir gelenek olabilirdi. Kayık yaşlı adamın yanında durduğunda, adam Ferudi’den yardım alarak Chameleon'ların kayığına geçmişti. Adam kaptanın yanına oturdu. Adamdan hafifçe kaliteli bir esans yağı kokusu yayılıyordu, belli ki ucuz olanlardan değildi. Bunu belki de sadece Chameleon anlamıştı. Nasıl olsa kaliteli koku nasıl olur biliyordu. Mırumıru dikkat ederse bu kokuyu alabilirdi. Ancak şuan belki de umursamayacak kadar gevşemiş olabilirdi.

İhtiyar, giyim ve görünüşünden bakımlı biri olduğu anlaşılıyordu; üzerinde taşıdığı kimononun kalitesi de gözden kaçacak gibi değildi. Bu yaşlı adam, ilk bakışta pahalı bir ihtiyar izlenimi veriyordu. Aslında bir korsan için paranın kokusu da kokuyor sayılırdı. Ancak her korsan aynı şeyi mi düşünür orası tartışılır.

Chameleon kendini tanıttığında, yaşlı adam hafifçe gülümseyerek kayıktakilerle tek tek el sıkıştı. "Ben Hanzo. İyi ki size rastladım, yoksa nalları dikmiştik." dedi. Sonra diğer kayıktakilere dönerek "Merhabalar," diye selam verdi. Samimi bir adama benziyordu. Tanışma faslı tamamlandıktan sonra eğer sorulursa, "Küçük balıkçı teknemle seyahat ederken bir anda fırtına koptu. Gemim battı. Bu tahta parçasına rastlamasam halim haraptı," diye cevap verip büyük ihtimalle sizin geminizden kopmuş olan, suyun üstünde yüzen geniş tahta parçasını işaret edecekti.

Hanzo, kayıktakilere döndü ve minnetle, "Bu yaşlı adamı geminize aldığınız için ne kadar teşekkür etsem azdır. Ancak verecek tek kuruşum yok. Bütün mal varlığım balıkçı kayığım ile battı," dedi. Sesi üzgün çıkıyordu. "Ne yapacağımı da bilmiyorum. Paralarımı hep yanımda taşırdım ama hepsi gitti..." Ardından, garip bir şekilde ağlamaya başladı. "Ühüü... ühü... ühühüüü!" diye ağlarken, gözlüklerini çıkarmadan gözlük camlarını silmeye başladı.

Koltuğunun altında da bir gazete tutuyordu. Gazetenin çoktan yanında olduğunu unutmuş gibi bir hali vardı.

XP ve Ödül Dağıtımı::

Denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik, en yardımsever kaptanı yaşlı adamı kayığına almış ve onu dinlemeye başlamıştı. Adının Hanzo olduğunu öğrendiğini amca, diğerlerine de selam verdikten sonra balıkçı teknesiyle seyahat ederken fırtına koptuğunu söylüyordu. Gemisinin battığını, tahta parçası sayesinde hayatta olduğunu belirtiyordu. Kaptan, Hanzo amcanın konuşmasını kafasını aşağı yukarı oynatarak onaylıyordu. Baktığı tahta parçası ise, yüksek ihtimalle Altın Kedi Korsanları'nın gemisinden kopmuş bir tahta parçasıydı. Fırtına ve kendi gemilerinin parçalanmasının tam denk gelmesi, aklında birkaç soru işareti uyandırsa da kendi kendine cevaplayamamıştı.

Hanzo amca, kendisini aldıkları için teşekkür ediyor ve verecek bir kuruş parası olmadığını söylüyordu. Denizlerin en yardımsever kaptanı hafif bir tebessüm ederek dinlemeye devam etmişti. Tüm mal varlığının balıkçı kayığı ile birlikte battığını söylüyordu. Ne yapacağını bilmeyen Hanzo amca, tüm parasının hepsinin gittiğini söyledikten sonra garip bir şekilde ağlamaya başlıyordu. "Olsun Hanzo amca, biz zaten senden para istemiyorduk." Diye cevap verdi kaptan. Sonrasında denize bakınmaya başladı, belki onun birkaç malını kurtarabilirlerdi.

"Paralarını kurtarabilir miyiz emin değilim ama önemli bir malın varsa yardımcı olabiliriz belki." Dedi kaptan. Sonrasında gözlerini Hanzo amcanın gözlerinin içine dikti. "Ama büyük ihtimalle önemli mallar denizin dibini boylamıştır. Bizim için, aynı zamanda senin için de en iyisi karaya çıkmak olacak." Dedikten sonra kürekleri tutan tayfa üyesine doğru döndü. "Senin için bir sıkıntı yoksa Hanzo amca, karaya doğru gidelim." Dedi. Hanzo amcadan da onayı aldıktan sonra kürekleri tutan tayfa üyesine kafasıyla onay işareti verip karaya doğru kürek çekmesini sağlayacaktı.

Mırumıru, Cruel'in kucağında keyifle mayışırken, kurnaz planı sonuç vermemişti. Cruel, Mırumıru'nun açık göbeğine aldanmamış, bir tuzak olduğunu anlamıştı. Göbeğe dokunmamıştı, bu yüzden ortalık sessiz ve sakin kalmıştı. Ancak Mırumıru'nun dikkati bir anda yaşlı adam Hanzo'ya kaymıştı. Adam, Mırumıru'ya doğru yaklaşırken hıçkırıklar arasında titreyen sesiyle ağlıyordu. Zavallı adamın bu hali, Mırumıru'nun teselli etmek için ona yaklaşmasıyla sonuçlandı. Mırumıru adamı koklayamadan Hanzo ellerini kediye uzattı. Hem de izin almadan! Mırumıru'yu kucağına almayı düşünüyordu, belki de ağlama yastığı olarak kullanmak istiyordu. Mırumıru bu adama acıyabilirdi ancak tüyleri karışacak, belki de adamın hözyaşları üstünü ıslatacaktı. Ancak adam Mırumıru sayesinde sakinleşebilecekti. Şimdi Mırumıru'nun iki seçeneği verdı, gitmek ya da gitmemek.

Bu sırada Chameleon, Hanzo'ya para istemediklerini söylemişti. Hanzo başını salladı, hıçkırıklar arasında, "Ühüü... teşekkürler. Çok iyisiniz..." diye cevap verdi. Burnunu çekip gözlük camlarını silerken tekrar başını salladı. Sonra diğer sandalda uzanan Kerimiciano'yu gören adam "Oh.. Arkadaşınız mı? Neyi var, uyuyor mu?" diye sordu.

Ferudi ve Smith, iki ayrı sandalda küreklere asılarak ilerlemeye devam ediyorlardı. Eğer Mırumıru adama izin vermişse bu süreçte adamın kucağında durmaya devam ediyor olacaktı. Bu süreçte adamın tutuşları daha da hafifleyecekti. Eğer izin vermemişse özgürlüğüne devam edebilirdi. Kimse bir kediye kucağa gelmedi diye kızamazdı.

Bir süre sonra, Hanzo etrafına bakındı, sonra güneşe baktı ve endişeyle, "Arkadaşlarım... Sanırım yanlış yöne gidiyoruz," dedi. Aslında ters yöne doğru ilerliyorlardı ve denizde, Hanzo’nun bahsettiği eşyalarından tek bir iz bile yoktu. Hepsi çoktan denizin derinliklerine karışmış olmalıydı.

Kayıklar yavaşça ilerlerken, Hanzo merakla başını kaldırdı ve onlara baktı. "Bu arada sizler kimsiniz, necisiniz? West Blue'nun çalkantılı denizlerinde ne yapıyorsunuz böyle?" diye sordu. Jeton köşeliydi adamın herhalde. Tanışsanız bile size kim olduğunuzu sormamıştı. Ayrıca henüz Mırumıru'nun sıradan bir kedi olmadığını fark etmemiş gibiydi. Dışarıdan bakan biri için Mırumıru sadece sarı-gümüş karışımı bir renge sahip evcil bir kediydi. Kendi kimliğini ifşa edip etmemek de ona kalmış.

Sonrasında ise Smith kaptana su vermesini rica edecekti. Smith'in bu ricası diğerlerinin de susuzluğunu hissetmesini sağlamış olacak ki diğer tayfa üyeleri de elden ele mataraları gezdirmeye başladı. Dönme sırasında göre su en son Mırumıru'ya gelecek gibi gözüküyordu. Hanzo ise susamadığını söyleyerek kibar bir şekilde pas geçecekti.

Chameleon o ellerle su içmesi zor olduğu için Braga'nın kendisine yardım etmesi gerekiyordu. Hanzo bunu görünce eline ne olduğunu soracaktı.Ellerin bayağı kötü gözüküyor. Acıya nasıl dayanıyorsun? Chameleon'un canı bayağı acıyordu ancak bunu dışarıya yansıtmayacak kadar irade sahibiydi.

Altın Kedi Korsanları West Blue ortasındaydılar. Denizin ortasında ilerleyen iki sandal, okyanusun hafif dalgalarıyla yavaşça salınıyordu. Sandalların ahşap gövdeleri, suyun yüzeyinde hışırtılar çıkararak süzülürken, güneş tepede yakıcı bir şekilde parlıyordu. Sıcaklık, insanın tenine yapışan bir örtü gibiydi, güneşin altında ter damlaları alınlardan süzülüyor, ufuk çizgisi ise titreyen bir serap gibi gözüküyordu. Okyanusun derin maviliği, yer yer parlayan güneş ışığıyla aydınlanıyor, sandalların gölgeleri ise suyun yüzeyine zarifçe düşüyordu. Sakinlik, sadece küreklerin ritmik suya dalışlarıyla bozuluyor, denizin sonsuzluğu ise ufka kadar uzanıyordu. Sabah yorulan tayfanın baştaki enerjisi gittikçe azalıyordu. Hanzo ise... Hanzo hafif bir tebessümle manzaranın tadını çıkarıyor gibiydi.

Xp ve Ödüller:

Denizlerin en yakışıklı, en seksi, en karizmatik ve en yardımsever kaptanı Hanzo'nun iltifatına karşılık kafasını sallayarak tepki vermişti. Kerimiciano'yu görüp soruyu yönlendirdiğinde ise, kaptanın bir anlığına gözleri doldu. Arkadaşının uyumadığını biliyordu. "Yok. O bizim çok sevdiğimiz, tayfamızın müthiş çalgıcısı. Ufak bir gemi kazası yaşadık, onun da beli sakatlandı. Bir an önce medikal destek almamız gerekiyor." Diyerek gözlerini çalgıcı dostunun üzerinde tuttu. Burnunu çektikten sonra daha fazla duygulanmamak adına gözlerini denizin enginliğine bırakmaya karar verdi. Onun için, kaptan için belki de en rahatlatıcı şey denizi izlemekti.

Hanzo'nun bir süre sonra tekrardan söze girmesiyle derince daldırdığı gözlerini yaşlı adama doğru çevirdi. Yanlış yöne gidiyor olma ihtimalleri az biraz korkutmuştu kaptanı, ne de olsa dostunu yetiştirmesi gereken bir yer vardı. Kayıklar ilerlemeye devam ederken, kaptan sessiz kalmayı tercih ediyordu. Kayıklar ilerlemeye devam ederken, kaptansa sessiz ve derin düşünceler içerisinde denizi izlemeye devam ediyordu. Ellerinin acısını bile Kerimiciano'yu düşünmekten unutmuş durumdaydı.

Hanzo merakla başını kaldırmış bir şekilde kim olduklarını sorduklarında, bir anlık afallamıştı kaptan. Denizin boşluğuna o kadar dalmıştı ki, birkaç saniye soruyu kendi içinde düşünmüştü. Mırumıru'nun insan formuna geçip cevap vermesinden sonra, "Duydun amca. Altın kedimiz de o işte." Diyerek geri cevap vermişti. Cevabından sonra Braga'nın yardımıyla su içmeye başladı. Bu sırada ise Hanzo'nun sorusu kulaklarına doldu.

"Bir şekilde dayanıyoruz. Kerimiciano'nun yanında benim acım bir hiç. Kendimi düşünemem..." Dedikten sonra ellerine bakmaya başladı. "Ellerimi koparmam gerekseydi, kılıcımı çeker ellerimi keserdim. Bu acı, dostumu tekrardan gülümsememe sebep olacaksa, sadece zevktir benim için." Dedikten sonra gözlerini tekrardan dostuna yönlendirdi. Yavaş yavaş dolmaya başlayan gözlerini hafifçe çektiği burnuyla birlikte elinin tersi ile sildi. Sonrasında ise, tekrardan okyanusun derinliğine bıraktı gözlerini. Bir an önce dostunu yetiştirmek için, okyanuslardan yardım istiyordu sanki...

Altın Kedi Korsanlarının huzurunda büyük bir suç işlenmişti! Yaşlı adam Hanzo, yüce Mırumıru'nun onayını almadan onu kucağına almış ve kedi yasalarını çiğnemişti. Ancak bu mahkemede yargıç, hakim ve cellat tekti: Mırumıru’nun bizzat kendisi. Hüküm verilmişti.

Yüce gönüllü Mırumıru, bu zavallı adama acıyarak ona af bahşetmişti.

Adam ağlayarak kediyi kucağına sarıyor, Mırumıru da "Miruriu rirurii" gibi homurdanarak tepkisini belli ediyordu. Adam salya sümük bir halde değildi, ama bu durum, Mırumıru’nun rahatsızlığını hafifletmiyordu. Yine de gözyaşları çok fazla akmamıştı. Mırumıru'nun büyüklüğü böyle anlarda ortaya çıkıyordu: Hoşgörüsü, dünyanın geri kalanına bir ders olmalıydı.

Hanzo'nun kim olduklarını sorması üzerine Mırumıru bir anda sandaldan sıçradı. Saniyeler içinde zarif bir hareketle insan formuna geçip, "BİZ ALTIN KEDİ KORSANLARIYIZ! MİYAV!" diye yüksek bir sesle bağırdı. Adam korkudan ellerini suratının önüne getirip korumaya çalıştı, ancak birkaç saniye sonra ellerini indirip insana dönüşen bu kediye baktı. "NEEE!?" diye şaşkınlıkla bağırdı.

Chameleon, Mırumıru'nun Altın Kedi olduğunu açıkladığında Hanzo kısa bir süre afalladı, sonra mahcup bir şekilde gülümsedi. "Kızım, kusura bakma seni de hırpaladım. Evde de bir kedim var, ona da hep böyle yaparım. Onu özledim galiba." Bir an durdu, sonra aklına bir şey gelmiş gibi elini cebine attı ve küçük, ince paketlenmiş bir ödül maması çıkardı. "Al kızım, özür mahiyetinde kabul et lütfen," diyerek Mırumıru'ya uzattı.

Adam, Chameleon’un elleri hakkında söylediklerini duyduğunda yüzündeki üzüntü derinleşti. Sessizlik bir süre hüküm sürdü, ta ki Hanzo aniden "Siz nasıl korsansınız yauv?" diye patlayana kadar. "Korsan dediğin çalar çırpar. Yoldaki zavallı yaşlı adamı sandallarına alıp yardım etmez. Parası olmayan beni denize atmanız çok da zor olmazdı. Tayfanızın en önemli üyelerinden birine sarılıp sıkıştırmama izin vermezdi. Yaralı bir tayfa üyesi için bu kadar üzülmezlerdi. Azcık suyunuzu yeni tanıştığınız bir adama ikram etmezdi. Böyle korsanlık mı olur?" diyerek şaşkınlığını dile getirdi.

Bu sırada sandallar yavaşça denizde ilerlemeye devam ediyordu. Bir süre sonra gemilerinin battığı noktaya tekrar geldiler. Aynı noktayı geçip arkada bıraktıklarında, Hanzo’nun dediğine göre doğru yöne ilerlemeye başlamışlardı.

Sessizlik uzunca bir süre hüküm sürdü. Derken Hanzo, yanında taşıdığı gazeteyi hatırlayarak bir anda gazeteyi havaya kaldırdı. "News Co kuşları tam siz gelmeden önce bırakmış gazeteyi. Okumaya fırsatım olmamıştı. İsterseniz sesli okuyabilirim," dedi. Eğer izin verirlerse, Hanzo gazete okumaya başlayacaktı, arada sırada durup tayfanın tepkilerini yoklayarak. Sanki torununa gazete okuyan yaşlı bir dede gibiydi. Okuduktan sonra resimlere bakmanız için sizlere verecekti. Hanzo’nun bu küçük eğlencesi, tayfa tarfından acaba nasıl karşılanacaktı.

Gazete:

Lulusia Krallığı buraya yakın bir krallıktır. Hatta Altın Kedi Korsanları iki ay önce bu adada bulunmuştu.

Xp ve Ödül Dağıtımı :